[NC] Special story #โอ๊ยเจ๋ง 6
**ต่อจากเนื้อหาในเว็บหลัก**
“นายชอบฉันจริงๆ หรือเปล่า”
เจ๋งดึงสายตากลับมาจ้องหน้าฟูยุอีกครั้ง ไฟในบ้านเปิดเอาไว้แค่ไฟดวงเล็กๆ เท่านั้น ทำให้มองเห็นใบหน้าของฟูยุเพียงรำไร ทว่า แววตาของอีกฝ่ายที่ใช้มองกันกลับชัดเจน เจ๋งกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ เขารู้สึกได้เลยว่าหัวใจของตัวเองกำลังเต้นแรงเป็นอย่างมากที่ฟูยุอยู่ใกล้ในระยะประชิดขนาดนี้ มือกำกระเป๋าแน่นกว่าเดิม ส่วนฟูยุก็จับแขนของเขาเอาไว้แน่น ช้อนตามองกันแน่นิ่ง ราวกับกำลังรอฟังคำตอบ
อั้ยย ในเว็บมันไม่เห็นบอกเลยว่าหนุ่มญี่ปุ่นจะรุกกันแรงขนาดนี้!
แต่การกระทำของเจ๋งกลับนำไปก่อนทุกอย่าง ไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรก็พยักหน้าตอบกลับไปแล้ว กว่าจะรู้ตัวก็ตกใจจนสะดุ้งตาเหลือก ปฏิเสธก็ไม่ทัน ไอ้หัวใจไม่รักดีมันเห็นหน้าพี่เขาเข้าหน่อยก็สั่งให้หัวผงกหงึกๆ ให้แล้วเรียบร้อย เจ๋งกำลังจะอ้าปากเถียง แต่ในจังหวะนั้นเองที่ฟูยุกลับเป็นฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาใกล้ สองมือดึงคอเสื้อของเจ๋งเอาไว้แน่น กระทั่งริมฝีปากของทั้งคู่แนบชิด กระเป๋าเป้ของเจ๋งก็ร่วงลงพื้นส่งเสียงดังตุ้บ! เจ๋งตาลายไปหมด ยืนตัวแข็งทื่อ ทำตัวไม่ถูกนักเมื่อเป็นฝ่ายถูกสัมผัสก่อน
ผ่านไปเกือบนาทีกว่าที่ฟูยุจะผละออก พวกเขาทั้งสองคนสบตากัน ก่อนที่ฟูยุจะทำท่าคล้ายคนเพิ่งได้สติว่าเพิ่งทำเรื่องน่าอายอะไรลงไป แก้มทั้งสองข้างเหมือนขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อย ไม่รู้ว่ามาจากฤทธิ์เหล้าหรืออย่างอื่น อยากจะถอยหลังหนี แต่เพราะจูบเมื่อครู่ไปเตะเข้าถูกจุดอันตรายของเจ๋ง พอรู้ว่าคนพี่จะผละออก มือหนาก็รีบดึงเขากลับเข้ามา ข้างหนึ่งโอบกอดเอว รั้งให้ลำตัวแนบชิด ส่วนมืออีกข้างก็เลื่อนไปบังคับท้ายทอยกลายๆ ปรับเอียงใบหน้าเพื่อลองทำตามใจตัวเองสักครั้ง สัมผัสริมฝีปากนุ่มหยุ่นที่เขาชอบเผลอมองอยู่บ่อยๆ อย่างเอาแต่ใจ ฟูยุหลับตาปี๋ จูบของเจ๋งในตอนนี้เหมือนกับจะเอาคืนกันอย่างไรอย่างนั้น
“อ...อื้อ” รู้ตัวอีกทีก็เป็นฝ่ายถูกจับให้แนบชิดผนังแทนที่ เจ๋งเผลอลืมตัวไปชั่วขณะ พอฟูยุตกใจเปิดปากก็แทรกเรียวลิ้นตัวเองเข้าไปทันทีอย่างห้ามใจไม่อยู่ กวาดต้อนทุกสิ่งทุกอย่าง ยิ่งพอลิ้นของฟูยุทำท่าคล้ายกับกำลังหลบหนี จังหวะที่ได้ไล่ตามเขาก็ยิ่งชอบใจ บดเบียดร่างกายเข้าไปแนบชิดมากยิ่งขึ้น กระทั่งรู้สึกได้ว่าฟูยุกำลังขาอ่อนแทบจะยืนไม่ไหว จึงผละออก เว้นจังหวะให้อีกฝ่ายได้หายใจ และเมื่อได้เห็นสภาพของฟูยุในตอนนี้ สติอันน้อยนิดของเขาก็ขาดสะบั้น ความคิดอกุศลมากมายที่เคยสั่งสมมาวิ่งพล่านไปทั่ว
สารภาพว่าเขาคิดดีไม่ได้เลยกับการได้เห็นฟูยุตาหวานฉ่ำ ใบหน้าแดงๆ และเผยอริมฝีปากแบบนี้ คนนอกอาจจะเคยเอ่ยชมว่าเขาเป็นคนที่หล่อเหลามากมายขนาดไหน แต่ตอนนี้เจ๋งนึกได้แค่คำคำเดียว...เซ็กซี่ ฟูยุดูเซ็กซี่มากๆ จนเขาต้องรีบกัดฟันแน่น
“พ..พี่ช่วยผลักผมออกได้ไหมครับ”
“...”
“ถ้าไม่อยากให้ไปไกลกว่านี้ ผลักผมออกได้หรือเปล่า”
“นายอยากให้ฉันเป็นคนปฏิเสธนายเองสินะ”
“ครับ”
เจ๋งพยักหน้า เพราะตัวเขาเองตอนนี้ไม่อาจจะห้ามตัวเองได้ไหวจริงๆ ถ้าหากฟูยุเป็นฝ่ายดันเขาออกเองก็คงจะพอหยุดทุกอย่างไม่ให้มันไกลไปกว่านี้ได้
แต่ใครจะไปคิด ว่าสิ่งที่เขาร้องขอไป กลับได้บางอย่างตรงข้ามกลับมา
และในวินาทีที่ฟูยุรั้งลำคอเขากลับไปหาอีกครั้งเพื่อแนบชิดริมฝีปากเข้าด้วยกัน ในตอนนั้นเขาก็ถือแล้วว่าฟูยุเลือกที่จะตัดช้อยส์ปฏิเสธทิ้งไป และการเปิดริมฝีปากพร้อมโอบกอดตอบกลับ ก็เป็นดั่งคำอนุญาตให้เจ๋งได้ขยับเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม
ดูท่าทาง เขาจะต้องขอบคุณเพื่อนหัวหมอนั่นจริงๆ ที่รู้จักสรรหาอุปกรณ์พร้อมรบมาให้กัน
“ฮะ...”
ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าจะได้เห็นภาพนี้ชัดๆ ต่อให้จะรู้ดีว่าครั้งหนึ่งเขากับฟูยุก็เคยข้ามเส้นกันไปไกล แต่เพราะวันนั้นเขาเองไม่มีสติ ภาพที่จำได้จึงค่อนข้างเลือนราง ไม่เหมือนอย่างวันนี้ เขาใช้สองมือใหญ่ลากไล้สัมผัสเนื้อตัวของฟูยุอย่างเอาแต่ใจ เรือนร่างของฟูยุใต้ร่มผ้างดงามกว่าที่เคยจินตนาการเอาไว้เสียอีก กล้ามเนื้อหน้าท้องเรียงตัวสวย หัวไหล่และไหปลาร้าที่น่ามอง แผ่นหลังเรียบเนียน ฟูยุไม่ใช่คนตัวผอมบอบบางอะไรเลย เขาก็นักกีฬาคนหนึ่ง มีหุ่นและรูปร่างที่สมส่วน ทุกอย่างดึงดูดสายตาเขาทั้งหมดโดยเฉพาะเจ้าตุ่มไตเล็กๆบนหน้าอกที่กำลังชูชันขึ้นมาอย่างน่ารัก
เจ๋งโน้มหน้าลงต่ำไปเรื่อยๆก่อนจะอ้าปากขบกัดเบาๆ แถวบั้นเอวจนรุ่นพี่สะดุ้งเฮือก เผลอหลุดพูดเสียงกระเส่าออกมา สองมือขยุ้มผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่น เพิ่งจะรู้สึกตัวว่ายอมให้เจ๋งอุ้มตัวเองมาจนถึงห้องนอนส่วนตัวแล้ว
“だめ... (ด..ดาเมะ, อย่านะ) ”
เจ๋งชะงักค้าง จ้องมองไปยังใบหน้าแดงๆ ของฟูยุด้วยความตกใจระคนตื่นเต้น เขาชื่นชอบมากอยู่แล้วเวลาที่ฟูยุพูดภาษาญี่ปุ่น ไม่คิดว่าการที่มาได้ยินในเวลาแบบนี้มันกลับทำให้รู้สึกชื่นชอบมากขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัว รู้ตัวอีกทีก็โน้มหน้าเข้าไปใกล้ กลั่นแกล้งโดยการลากไล้ปลายนิ้วไปมาตรงบั้นเอวที่ฟูยุหวงนักหวงหนา ไม่ยอมให้แตะ มือเรียวสวยปัดป้องเมื่อถูกรังแก แววตาของเจ๋งยิ่งวาววับ เขาขยุ้มบั้นเอวหนักๆ อย่างมันเขี้ยว ก่อนจะเลื่อนลงไปยังส่วนอ่อนไหวที่ชื้นแฉะเบื้องล่าง โอบรัดด้วยอุ้งมือ ขยับไปมาเบาๆ เรียวขาทั้งสองข้างหนีบเข้าหากันอย่างน่ารัก ภาษาญี่ปุ่นจึงหลุดรอดออกมาจากริมฝีปากนั่นให้เขาได้ยินชัดๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“พี่ทำแบบนี้อยากให้ผมคลั่งตายใช่ไหม”
ฟูยุอับอายจนไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหน นอกเสียจากเอนหน้าซบกับที่นอน ปล่อยให้ร่างกายร้อนๆ ของตัวเองถูกเจ๋งควบคุมทั้งหมด พวกเขาข้ามขั้นมาไกลกว่าที่คิด ฟูยุหลับตาลง โวยวายกับตัวเองในใจ ตอนแรกก็ไม่ได้คิดว่ามันจะจบลงแบบนี้ แต่ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วก็คงช่วยไม่ได้ เขามองตาเจ๋งก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายคิดเช่นไร เพราะแบบนี้จึงยกมือขอเวลานอกไปจัดการตัวเอง ไม่นานก็เดินขาสั่นกลับมาที่เตียง เจ๋งเหมือนหมดความอดทนแล้วเรียบร้อย ฟูยุนอนคว่ำหน้าลง สะโพกยกสูงขึ้น เรียวขาที่ใช้ค้ำยันกับเตียงถูกจับให้ขยับแยกออก มันสั่นระริกเล็กน้อยเมื่อบางอย่างค่อยๆ เข้ามาภายในร่างกาย
“เจ็บไหมครับ”
“อื้อ...”
“ถ้าพี่เจ็บก็บอกผมได้นะ”
“ท..ทำไปเฉยๆ ได้ไหม ไม่ต้องพูด”
“ทำไมล่ะ”
“...”
“หืม”
ฟูยุอับอายจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเลยได้แต่ทิ้งหน้าซบลงกับเตียง ส่งเสียงอู้อี้ ก่อนจะกัดฟันแน่นเมื่อเจ๋งเข้ามาได้จนหมด ความรู้สึกอึดอัดและร้อนผ่าวไปทั่วท้องน้อยทำให้ฟูยุเหมือนกำลังจะละลายคาเตียงอย่างไรอย่างนั้น เจ๋งอดใจไม่ไหวที่จะยื่นมือไปบีบขยำสะโพกและก้อนเนื้อบั้นท้ายนุ่มนิ่มน่ารักนั่นเต็มมือ ในขณะที่เริ่มขยับตัวไปด้วย ก็ช่วยพรมจูบจนทั่วแผ่นหลัง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่สัมผัสอ่อนโยนค่อยๆเปลี่ยนไปแล้ว
ราวกับลืมตาขึ้นมาอีกครั้งทั่วทั้งแผ่นหลังสวยๆ ของฟูยุก็เต็มไปด้วยรอยฟัน ไล่ตั้งแต่ท้ายทอยลงมา ฟูยุน้ำตารื้นจนใบหน้าแดงก่ำ ทิ้งตัวลงกับเตียงเมื่อสะโพกถูกยึดเอาไว้แน่นๆ ยอดอกสีก่ำเสียดสีกับที่นอนจนฟูยุแอบรู้สึกเจ็บตึง ด้านหลังปล่อยให้เจ๋งหยัดแรงใส่อย่างหนักหน่วง เสียงผิวกายกระทบกันฟังดูน่าหยาบโลน แต่กลับยิ่งกระตุ้นเจ๋งอย่างน่าประหลาด เข้าโน้มตัวลงไปหา มือข้างหนึ่งขยับส่วนที่ชูชันเบื้องล่าง ส่วนอีกมือก็เขี่ยยอดอก สลับบดขยี้ไปมาหนักๆ จนมันชูชันสู้มือ เสียงหอบหายใจหนักๆ ของฟูยุมาพร้อมกับกลิ่นหอมจางๆ คล้ายจะเป็นยากระตุ้นชั้นดีที่ทำให้เด็กหนุ่มอย่างเจ๋งไม่คิดจะออมแรงอีก
“อ้ะ!”
ท่าแล้วท่าเล่าที่เผลอโอนอ่อนตามใจคนอายุน้อยกว่าส่งผลให้ฟูยุเบ้หน้าออกมา น้ำตาหยดหนึ่งร่วงหล่นด้วยความรู้สึกเสียดเสียว เจ๋งทอดสายตามองดูคนที่นอนหงายอยู่เบื้องล่าง เขาจูบแรงเกินไปจนทำให้ริมฝีปากสวยๆ ต้องแตกเป็นแผล จึงโน้มหน้าลงไปจุมพิตเบาๆ ปลอบประโลมรวมถึงจูบซับน้ำตาให้ แขนแกร่งช้อนรองใต้ลำคอ พรมจูบทั่วใบหน้า เปลือกตา หน้าผากอย่างอ่อนโยน ในขณะที่เบื้องล่างเล่นโจมตีกันไม่หยุดจนฟูยุจุกท้อง สองมือสวยผวาดันหน้าท้องแกร่งของเจ๋งในยามที่มันเข้ามาลึกเกินไป เสียงครางกระเส่าน่าฟังหลุดออกมาไม่หยุด
ไม่รู้ว่าพวกเขาใช้เวลาร่วมกันไปเท่าไร กว่าที่ทุกอย่างจะจบลง ฟูยุหอบหายใจอ่อนแรง เขาคิดผิดไปแล้ว ประเมินแรงของพ่อนักกีฬาหนุ่มคนนี้ต่ำเกินไป เล่นเอาเสียจนเขาขาสั่นไปหมด จบท่าสุดท้ายโดยการที่เขานั่งซ้อนอยู่บนตัก มือใหญ่ของเจ๋งจับเอวแล้วขยับกระแทกอย่างเอาแต่ใจ ฟูยุเชิดหน้าขึ้น หลับตาปี๋ เจ๋งก็พุ่งเข้าหา อ้าปากขบเม้มพร้อมแลบลิ้นเลียตามความยามลำคอสวยระหง หยอกล้อกับลูกกระเดือกเบาๆโดยการขบกัด ฟูยุโอบกอดเอาไว้แน่น เป็นผลให้ใบหน้าของเจ๋งฝังอยู่กับหน้าอกตัวเอง ไม่รู้ว่านั่นคือความคิดที่ผิดมหันต์ ยอดอกน้อยๆถูกขบกัดและดูดดึงจนเจ็บตึงไปหมด ในจังหวะสุดท้ายที่เจ๋งกระแทกหนักๆ ฟูยุก็ปลดปล่อยออกมาจนเลอะทั่วหน้าท้องแกร่งไปหมด
กว่าที่เจ๋งจะรู้จักพอ ฟูยุก็เหนื่อยจนเอนซบคาหน้าอกไปแล้ว เจ๋งโอบกอดเอาไว้ ลูบหลังไปมาเบาๆ พร้อมกดจูบลงบนลาดไหล่ตรงหน้า
ใครมันจะไปคิดว่าหมาวัดอย่างไอ้เจ๋งจะทำดอกฟ้ายับเยินขนาดนี้
“เหนื่อย...”
“จ...เจ็บหรือเปล่าครับ ผมขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ แต่ผมห้ามตัวเองไม่ไหวเลย”
“...”
“ผมขอโทษนะ”
“ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก”
ในใจของเจ๋งพอโตขึ้นมาเมื่อรู้สึกได้ว่าฟูยุจุมพิตเบาๆ ลงบนหน้าอกตัวเองหลังจากพูดประโยคนั้นจบ เขากระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น ส่งผ่านไออุ่นของร่างกายให้กันและกัน ภายในของฟูยุยังคงร้อนจัด แม้คลื่นลูกล่าสุดจะจบลงไปแล้วแต่เจ๋งก็ยังคงแช่ค้างเอาไว้ขณะนั่งกอดกัน เจ๋งลูบหลังของฟูยุไปมาเบาๆ มองเห็นรอยแผลเป็นตรงไหล่ข้างหนึ่งแล้วก็จำได้ว่าฟูยุเคยเข้ารับการผ่าตัด จึงยื่นมือไปลูบมันด้วยความรู้สึกหลากหลาย
และในตอนนั้นเองที่เขานึกถึงกระทู้จีบคนญี่ปุ่นที่เคยอ่าน ความอยากรู้อยากลองบังเกิดขึ้นในทันที
“ฟูยุซึกิเซมไป”
“อย..อย่าเรียกแบบนั้นนะ”
“ฟูยุซึกิเซมไป ～”
“บอกว่าอย่าเรียกไง!”
“โอ้ยๆ เขินแล้วไม่เห็นต้องหยิกกันเลย”
เจ๋งหัวเราะออกมา ก่อนที่จะคลายอ้อมแขนเล็กน้อยเพื่อจ้องหน้าของฟูยุ เรียวแขนของรุ่นพี่คนเก่งยังโอบลำคอกันเอาไว้ ตอนนี้ฟูยุทำหน้าตาคล้ายกับจะเขินแต่ก็คล้ายกับจะหงุดหงิด ดูยู่ยี่น่ารักจนอดไม่ไหวที่จะขยับเข้าไปมอบจุมพิตให้เป็นรางวัลอีกสักทีสองที ปลายจมูกคลอเคลียถูไถใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างออดอ้อน คล้ายกับภายในของฟูยุตอดรัดแน่นขึ้นเมื่อเขาทำเช่นนั้น
“พี่”
“...”
“ผมชอบพี่จริงๆ นะ”
“...”
“ชอบมากๆ เลยด้วย”
ฟูยุเม้มปาก ไอร้อนลามขึ้นใบหน้าอีกครั้ง หลุบตามองดูสภาพเตียงนอนและสภาพของตัวเองก็พอจะรับรู้ได้ว่าไอ้ชอบมากๆ ของหมอนี่น่ะมันมากขนาดไหน
“อื้อ”
“พี่ชอบผมบ้างหรือเปล่า”
“...”
“ชอบผมบ้างไหมครับ”
ฟูยุพ่นลมหายใจ อดไม่ได้ที่จะยกมือขยุ้มหัวเจ้าเด็กตัวโตนี่แรงๆ สักทีจนเจ๋งได้ร้องโอ้ยอีกรอบ น้องชายคนเก่งของไจ๋เบ้หน้าน้ำตาคลอ
อะไรกัน เขาก็แค่ถามเองว่าชอบเขาบ้างหรือเปล่า ถึงกับต้องขยุ้มหัวกันเลยเหรอ ใจร้ายอ่ะ!
“อย่ามาโง่เอาตอนนี้จะได้ไหม”
“เอ้า ก็...”
“ให้ทำถึงขนาดนี้แล้วยังคิดไม่ได้อีกหรือไง ห้ะ!”
ฟูยุโวยวายออกไปทั้งที่ใบหน้ายังคงแดงก่ำ ทุบมือลงกลางหน้าอกอีกฝ่ายอย่างไม่เบาแรงนัก เขาช้อนตามองดูเด็กหนุ่มตรงหน้า เจ๋งจ้องมองกันด้วยสีหน้างุนงงอยู่สักพักก่อนที่จะค่อยๆ เบิกตากว้าง ในนั้นสว่างวาบ เต็มไปด้วยความดีใจและความตื่นเต้นบางอย่างที่ฟูยุไม่อาจจะทนมองได้ จึงหลบเลี่ยงสายตาไปทางอื่น คาดว่าเจ๋งคงเข้าใจที่ตัวเองจะสื่อแล้ว จึงกระชับวงแขนตัวเองแน่นแล้วพูดต่อเสียงอ้อมแอ้ม
“ม..ไม่ต้องมามองกันแบบนั้น”
“พี่”
“บอกว่าอย่ามามองกันแบบนั้นไง...อ้ะ! จ...เจ๋ง นาย นี่นาย!”
และแล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อรู้สึกได้ถึงการตื่นตัวของสิ่งที่ยังแช่ค้างอยู่ภายในร่างกาย ริมฝีปากของฟูยุสั่นระริก จ้องหน้าเจ๋งด้วยความตกใจ ในขณะที่เด็กตัวแสบตรงหน้าได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ ให้กัน พร้อมกระชับเอวเอาไว้แน่นขึ้นไม่ให้หนีไปไหนได้อีก
“ขอโทษครับ แหะๆ”
“นายหื่นขนาดนี้เลยเหรอไง! พอแล้ว เหนื่อยแล้ว!”
“ก็พี่ทำตัวน่ารักก่อนอ่ะแล้วพี่จะมาโทษผมได้เหรอ”
“เจ๋ง! อื้อออ!”
“อีกรอบนะครับ”
“อ...ไอ้ ไอ้...”
"นะ"
"ไม่ต้องมาอ้อน"
"น้าาาา"
"..."
"ฟูยุซึกิเซมไปปป ซุกิเดสน้าๆๆๆ"
เป็นอีกครั้งที่เจ้านี่งัดเอาท่าไม้ตายออกมาใช้ และฟูยุก็หลงกลไปแล้วเรียบร้อย
รู้อยู่หรอกว่าพวกหนุ่มๆ นักกีฬามันแรงดี แต่มันก็ไม่ควรจะแรงดีขนาดนี้!
ฟูยุนอนซมจมกับกองผ้าห่ม จมหน้าลงกับหมอนใบนุ่ม ได้แต่นอนทิ้งตัวอย่างหมดสภาพ เนื้อตัวปรากฏแต่รอยขบกัดไปทั่วแทบไม่ว่างเว้น กำมือแน่นจนมือสั่นไปหมด ทุบที่นอนปั้กๆเพื่อระบายอารมณ์ ข้างกันเป็นไอ้ตัวสร้างเรื่องที่กำลังนั่งพับเพียบพนมมือไหว้ขอโทษ หลั่งน้ำตาสะอึกสะอื้นชวนให้รู้สึกสงสาร แต่ตอนนี้ฟูยุไม่อาจจะสงสารใครได้อีกนอกเสียจากร่างกายของตัวเอง
หมอนี่...ทำตัวอ่อนปวกเปียกเพื่อตบตาให้ตายใจทั้งนั้น!
“น้องทำนิดเดียวเอง”
“นายกล้าพูดว่านิดเดียวเหรอ ห้ะ!”
“ฟูยุซึกิเซมปายยยย”
“ไสหัวออกไปให้พ้นเลย! ออกไปนอนที่ไหนก็ไป!”
